In de hedendaagse maatschappij kunnen we bijna niet meer zonder vrijwilligers en mantelzorgers. Heel veel mensen dragen op deze manier hun steentje bij aan onze samenleving.
Doordat er steeds meer beroep gedaan wordt op vrijwilligers verdwijnen er ook steeds meer betaalde banen. Dit proces is vrijwel onomkeerbaar want als er eenmaal ergens geld wegbezuinigd is, dan komt het er niet zo snel weer terug. En toch hebben we door bezuinigingen steeds meer vrijwilligers nodig.
Van mensen met een bijstandsuitkering wordt verwacht dat zij een tegenprestatie leveren in de vorm van vrijwilligerswerk als de gemeente daar om vraagt. Maar dit vrijwilligerswerk mag dan een betaalde baan weer niet in de weg staan.
Mantelzorgers lopen tegen soortgelijke situaties aan. Iemand die fulltime zorg verleent voor een zieke partner wordt natuurlijk enorm gewaardeerd. Ze zijn samen, de zieke heeft geen vreemde aan het bed en kan wellicht langer thuisblijven vanwege deze zorg. De mantelzorger kan echter geen beroep doen op (goedkopere) zorg, zoals huishoudelijke hulp. De mantelzorger is immers niet ziek. Dus ook hier geldt weer een alles of niets scenario. Maatwerk behoort bijna niet tot de mogelijkheden.
Met een basisinkomen kan de vrijwilliger echt zelf bepalen hoeveel tijd hij besteedt aan vrijwilligerswerk en hoeveel tijd aan betaalde arbeid. Met een basisinkomen is er dan ook geen vraagstuk meer of dit een betaalde baan in de weg staat.
De hulp in de huishouding voor de mantelzorger kan door het basisinkomen ingezet worden waar deze nodig is in plaats dat geld de bepalende factor is. En mocht hulp niet beschikbaar zijn dan kan het basisinkomen voldoende zijn om bijvoorbeeld zelf iemand in te huren.